Click here to add a message

___________________________________________________________________________________________

Nele Mail	Website:	Gepost op27/04/2009 om 00h44
Het is iets waar iedereen, zowel jong als oud, noodgedwongen bij stilstaat wanneer een jonge mens, om welke reden ook, van ons heengaat Natuurlijk wens je het niemand toe om ziek te worden of dood te gaan maar zeker een jongvolwassene hoort onbezorgd in het leven te staan want ook al voel je je al zo volwassen, op 18 jaar sta je eigenlijk nog maar aan het begin van je leven Bovendien wisten we het allemaal, Francois had ons nog zoveel te geven Naast zijn groot hart, zijn sterke persoon, en al van andere kwaliteiten was hij bovenal een goede vriend zijn lot, veel te jong nog, dat had hij zeker niet verdiend Francois liet hier een lieve familie en een heleboel vrienden na Waarom hij juist van ons werd weggenomen, is iets wat ik helemaal niet versta Voor iedereen rondom hem was het verdriet onmenselijk groot en we moesten plots léren omgaan met zoiets moeilijks als de dood Na 3 jaar is het gemis nooit verdwenen maar we hebben het stilaan wel en plaats gegeven Wanneer ons zoiets overkomen moet, beseffen we hoe snel het hier gedaan kan zijn en dat we als mens machteloos staan, eigenlijk zijn we maar heel klein Daarom moeten we het leven trachten te omhelzen op een manier zoals Francois het ons heeft getoond blij zijn met wat we hebben, en ervoor zorgen dat elke dag loont Maar ook al gaat het voor sommigen soms veel te vlug toch komen zij op een bepaalde manier bij ons terug Bij een foto, een situatie, een datum, een plaats of een uur maar vooral ook op een moment van stilte, of in de bewondering voor de natuur Op die momenten voel ik Francois heel dicht bij mij alsof hij meekijkt over mijn schouder, of met me mee het pad afwandelt aan m'n zij Ook al is het reeds een tijdje geleden dat hij is heengegaan wij blijven hem graag zien en in ons binnenste blijft hij bestaan

___________________________________________________________________________________________

Simon en Bart Mail	Website:	Gepost op20/04/2009 om 01h19
François, Onbegrijpelijk en vreemd hoezeer gemis zich op duizend manieren kan manifesteren. Soms gaat het om gemiste kansen. Gemiste foto’s. Gemiste gesprekken over politiek en wetenschap. Soms gaat het om een vluchtige gedachte. Of is het een gevoel? Gedachte of gevoel, ze overvallen je. Door een geur, een uitspraak of een ontmoeting met vroeger. Ze overvallen en kidnappen je naar die weide, naar dat feestje. Soms is het gewoon pijn. Deugddoend of verpletterend. Maar altijd pijn. Soms is het onmacht, want confronterend met de onomkeerbaarheid. De keiharde confrontatie met verlies. De stalen wand van onmacht. Het genadeloos op de knieën gedwongen worden, de nederigheid tegemoet. Compromisloos klein gemaakt worden. Soms is het ook anders. Dan lachen we. Lachen om colères, om roodaangelopen getier. Hilariteit om onredelijkheid en jouw redelijke onverzettelijkheid. En dat doet deugd. Je bent geen vluchtige gedachte, laat staan gevoel, François. Het is alsof wij afscheid namen, Maar liefde is oneindig groot, Wij bleven en blijven samen, Liefde is sterker dan de dood.

___________________________________________________________________________________________

Victor Alice Bruno e Mail	Website:	Gepost op19/04/2009 om 21h34
François, 3 ans déjà que tu es parti. C’est court et long à la fois. Même si tu n’es plus là physiquement, ta présence se fait toujours sentir parmi nous. - À travers tes frères qui deviennent à leur tour des jeunes adultes - A travers les événements familiaux souvent heureux et parfois plus difficiles - A travers ce cercle d’amis toujours aussi présents qui apportent bien du réconfort - A travers ce questionnement de Victor : « où est-il françois dans le cimetière ou dans le ciel ?» - A travers ces enfants malades et les traitements médicaux qu’on espère prometteurs - A travers ce cycle de la nature : ce renouveau du printemps que l’on vit aujourd’hui dont on sait déjà qu’il va s’étioler en automne, pour recommencer l’an prochain. N’est-ce pas cela le dur combat de la vie : faire face à la réalité de la vie, heureusement guidés par l’espérance ?

___________________________________________________________________________________________

la famille Mail	Website:	Gepost op09/04/2009 om 22h08
Yves Duteil: TON ABSENCE Comme une bouffée de chagrin Ton visage ne dit plus rien Je t'appelle et tu ne viens pas Ton absence est entrée chez moi C'est un grand vide au fond de moi Tout ce bonheur qui n'est plus là Si tu savais quand il est tard Comme je m'ennuie de ton regard C'est le revers de ton amour La vie qui pèse un peu plus lourd Comme une marée de silence Qui prend ta place et qui s'avance C'est ma main sur le téléphone Maintenant qu'il n'y a plus personne Ta photo sur la cheminée Qui dit que tout est terminé Tu nous disais qu'on serait grand Mais je découvre maintenant Que chacun porte sur son dos Tout son chemin comme un fardeau Les souvenirs de mon enfance Les épreuves et les espérances Et cette fleur qui s'épanouit sur le silence... Ton absence Je dors blotti dans ton sourire Entre le passé, l'avenir Et le présent qui me retient De te rejoindre un beau matin Dans ce voyage sans retour Je t'ai offert tout mon amour Même en s'usant l'âme et le corps On peut aimer bien plus encore Bien sûr, là-haut de quelque part Tu dois m'entendre ou bien me voir Mais se parler c'était plus tendre On pouvait encore se comprendre Mon enfance a pâli, déjà Ce sont des gestes d'autrefois Sur des films et sur des photos Tu es parti tellement trop tôt Je suis resté sur le chemin Avec ma vie entre les mains À ne plus savoir comment faire Pour avancer vers la lumière Il ne me reste au long des jours En souvenir de ton amour Que cette fleur qui s'épanouit sur le silence... Ton absence.

___________________________________________________________________________________________

FRANCOISE Mail	Website:	Gepost op24/03/2009 om 12h40
petit mot pour te dire merci pour elisabeth, est-ce un hasard ? Son premier stage dans ton école et en partant pour son deuxième stage, la chanson de ta messe à la radio,.... moi, je sens que tu es avec elle et je te dis merci encore une fois. je pense souvent à toi et ta famille. j'écris aussi ce mot pour leur dire combien on ne t'oublie pas et que nous sommes toujours là s'ils ont envie de partager ton souvenir.

___________________________________________________________________________________________

Babeth Mail	Website:	Gepost op04/03/2009 om 09h51
Petit coucou pour montrer que je ne t'oublie pas au contraire… Tu me manques énormément. Sache qu'ici reste de toi comme une empreinte Indélébile...Toujours un bout d'Angelina en moi